το δικό μου μενού των Χριστουγέννων 2011

Μούχει κολλήσει μέρες στο κεφάλι πως είναι εφικτή η μεγάλη κι εξαιρετική, άκρως ιδιοτελής και απολύτως χρήσιμη εφεύρεση της πάση θυσία προσωρινής αισιοδοξίας. Ένα τόσο δα εννοιολογικό ντεκλίκ ωστόσο good enough, ικανό κι αναγκαίο ως συνθήκη και ‘αρκετό’ κατά πως λένε οι ψυχολόγοι, γι’ αυτές τις δυο-τρεις μέρες που το ζητούμενο είναι κάποια χαλάρωση και η πίστη πως αξίζει ν’ απολαύσουμε ό,τι έχουμε, αυτά τα λιγότερα ή περισσότερα, ακέραια, μισά ή κατακρεουργημένα δικά μας θετικά ψυχικά υπόλοιπα, ό,τι τέλος πάντων επιμένει να επιζεί από την διετή μάχη με τα πρώην έσοδα και τα εθνικά δανεικά ετών.