καραμελωμένες πατάτες Cajun
Cajuns είναι οι απόγονοι των Ακάδων που ήταν Γάλλοι έποικοι του Ανατολικού Καναδά, οι οποίοι εξορίστηκαν από τους Βρετανούς από τη γη τους γύρω στα 1750 και εγκαταστάθηκαν στην Ακαδιάνα της Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Η κουζίνα τους συνδυάζει την γαλλική της εξοχής και αυτή του αμερικανικού νότου, που επί της ουσίας καλύπτει το Νότο από το κέντρο του και προς ανατολάς, αυτόν που ξέρουμε για την ξεχωριστή κουλτούρα, την ιστορία, τα έθιμα, τη λογοτεχνία, τα μουσικά στιλ, τους ντόπιους Αμερικανούς αλλά και τους Ευρωπαίους μετανάστες, τους χιλιάδες σκλάβους από την Αφρική και τον εμφύλιο πόλεμο, μια σύνθετη κληρονομιά που δεν αφορά μόνο στις ποικίλες κουζίνες του αλλά που τον διαφοροποιεί από το υπόλοιπο των Ηνωμένων Πολιτειών, δίνοντας επίσης έμφαση στον συντηρητισμό, τη θρησκευτικότητα, μια τουλάχιστον περίεργη ηθική και βεβαίως τις φυλετικές διακρίσεις.
Το πρώτο κανονικό ποστ στον φετινό καινούργιο χρόνο δεν μπορεί παρά να είναι γλυκό. Για γούρι και ποδαρικό στο pandespani και για σοκολατένιο καλωσόρισμα σε όλους· για την θετική διάθεση και κάποια επίμονη αισιοδοξία τόσο εν τέλει ανθεκτική και ξεροκέφαλη, που γίνεται ικανή αν όχι να αναποδογυρίζει τις δυσκολίες τουλάχιστον όμως να ενθαρρύνει την ιδέα πως αρκεί να πλέεις για να προχωράς κι ας μεταβάλλεται η ευθεία της πορείας.
Μια που όλα δείχνουν να συνωμοτούν στην προβολή του pandespani αυτό το διάστημα, θα ήθελα να σας καλέσω στην έκθεση «Water, Babies and Savage Dreams» που συμμετέχω, μαγειρεύοντας προσωπικά και με μικτή τεχνική το …τέλος του τίτλου, δηλαδή τα ‘άγρια όνειρα’, ως ‘κυρία Pandespani’ όπως λέει και η Αναστασία Protagon, φίλη του blog εξ απαλών ονύχων.
Aυτό είναι ένα χαρούμενο πιάτο απ’ την κατηγορία εκείνων που θέλουν να σ’ ευχαριστήσουν πολλαπλώς. Έχει τα υλικά που σε γλυκαίνουν, βγάζει οπτικά ένα μονό ή διπλό σχήμα στρογγυλό που η δομή του δημιουργεί ισορροπία στο μάτι, έχει γεύση, εννοείται, αλλά κάνει κι ένα παιχνίδι αισθητικό με το χρώμα, last but not least αυτό. Καθόλου φαντασμένο ούτε δήθεν, το γουρουνάκι με ξερά σύκα (κι όχι με δαμάσκηνα) μπανιαρισμένο σε πορτοκαλένια σάλτσα είναι τόσο όσο. Είναι μαζί διαφορετικό και της διπλανής πόρτας, όπερ στα χάι του, άψογο στο τραπέζι και θα σας τιμήσει αν το τιμήσετε.
το δικό μου μενού των Χριστουγέννων 2011
Μούχει κολλήσει μέρες στο κεφάλι πως είναι εφικτή η μεγάλη κι εξαιρετική, άκρως ιδιοτελής και απολύτως χρήσιμη εφεύρεση της πάση θυσία προσωρινής αισιοδοξίας. Ένα τόσο δα εννοιολογικό ντεκλίκ ωστόσο good enough, ικανό κι αναγκαίο ως συνθήκη και ‘αρκετό’ κατά πως λένε οι ψυχολόγοι, γι’ αυτές τις δυο-τρεις μέρες που το ζητούμενο είναι κάποια χαλάρωση και η πίστη πως αξίζει ν’ απολαύσουμε ό,τι έχουμε, αυτά τα λιγότερα ή περισσότερα, ακέραια, μισά ή κατακρεουργημένα δικά μας θετικά ψυχικά υπόλοιπα, ό,τι τέλος πάντων επιμένει να επιζεί από την διετή μάχη με τα πρώην έσοδα και τα εθνικά δανεικά ετών.
κρέμα κολοκυθόσουπα λάιτ με μοσχοκάρυδο
Προφανώς και δεν χρειάζεται όλα να είναι δύσκολα, σύνθετα και βαριά για να είναι εντυπωσιακά και νόστιμα. Σ’ αυτή τη λογική η συγκεκριμένη σούπα κολοκύθας λειτουργεί εξαιρετικά σαν εισαγωγή σε ένα μενού της εποχής και παρότι κρεμώδης έχει δυο στοιχεία που πολύ μου αρέσουν: 1. Το ατού να είναι λάιτ, χωρίς να υστερεί σε γεύση, μια και η πυκνότητά της οφείλεται στο ίδιο το λαχανικό κι όχι σε βούτυρα και διπλές κρέμες.
Απ’ όλες τις διασκευές του έτσι κι αλλιώς αγαπημένου μου goat cheese τρελαίνομαι για την πιπεράτη και μια άλλη κάπως περίεργη, όπου το άσπρο μαλακό τυρί είναι καλυμμένο με μαύρη στάχτη. Θα έλεγα πως μόνο που τη σκέφτομαι αυτή την τελευταία και με τον καιρό και τις συνθήκες όλο και πιο σπάνια, αισθάνομαι πλήρως τη γεύση της στο κεφάλι μου.
fyllosophie
greekadman
Pandespani
Συνταγές Gourmet Μαγειρικής - Pandespani 